Mutyzm wybiórczy, inaczej selektywny zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia jest to niemówienie w konkretnych sytuacjach, w pewnym środowisku lub w stosunku do wybranych osób trwające dłużej niż jeden miesiąc, w tym samych czasie dziecko komunikuje się z innymi osobami, w innym środowisku lub innych sytuacjach. Należy jednak zwrócić uwagę na to czy dziecko nas rozumie, mówi w naszym języku, a może ma problemy artykulacyjne lub niedosłyszy, wtedy również nie będzie do nas mówiło.
Mutyzm wiąże się z lękiem. Takie dzieci nie zwracają na siebie uwagi krzykiem, są bardzo ciche i spokojne i raczej trzymają się skrupulatnie panujących zasad. Jest to ich sposób na to, aby zostać niezauważonymi. Często też ich poziom inteligencji nie odbiega od normy. Dziecko, które jest przerażone, mimo chęci nie jest w stanie wydobyć z siebie głosu. Kolejnym objawem strachu może być nie korzystanie z łazienki, nie spożywanie posiłków podczas całego pobytu dziecka w danym miejscu. Lęk przez ocena innych jest tak duży, że takie dzieci przestają wyrażać emocje mimiką, brak w ich ekspresji. Takie zachowania wiążą się ze strachem, mutyzm wybiórczy u każdego dziecka przebiega inaczej. Bywa tak, że te dzieci bawią się z rówieśnikami ale nie używają słów tylko gestów.
Nasze prawo nie definiuje mutyzmu wybiórczego jako, iż dziecko powinno otrzymać od poradni specjalistycznych orzeczenie o niepełnosprawności lub orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego. Dziecko z mutyzmem nie wykazuje problemów związanych ze sprawnym używaniem aparatu mowy czy braków językowych. W praktyce dzieci z tym zaburzeniem otrzymują opinię o potrzebie kształcenia specjalnego. Różnica miedzy orzeczeniem a opinią polega na tym, że opinia mówi tylko o tym co należałoby zrobić, aby pomóc dziecku, natomiast orzeczenie wskazuje na konkretne kroki, które należy bezwzględnie podjąć.
Mutyzm wybiórczy jest to lęk przed oceną ze strony innych. Chociaż on pozostanie z dzieckiem na zawsze, udaje się go zminimalizować. Dzięki pracy rodziców, nauczycieli i specjalistów można doprowadzić do sytuacji, w której dziecko będzie komunikowało się werbalnie z otoczeniem.

Opracowała: Joanna Jelonek

Źródło:

Przewodnik Bliżej Przedszkola nr 7-8.214-215/2019, pod red. R. Halik, M. Stasińska, M. Majewska, N. Łasocha, K. Gawlik, A. Czeglik s. 18-21

Zarówno dorośli, jak i dzieci, z utęsknieniem czekają na nadejście lata. Słońce, plaża i woda to częsty kierunek wybierany na wypoczynek. Dzieci bardzo lubią różnego rodzaju zabawy w wodzie. Należy jednak pamiętać, iż woda to żywioł przy którym trzeba zachować szczególną ostrożność, ponieważ brawura i brak umiejętności pływackich, mogą doprowadzić do tragedii.
Powszechne wyobrażenie o utonięciu to gwałtowne machanie rękami i wołanie o pomoc przez osobę tonącą. Jednak tak nie jest.
Dziecko stara się utrzymać na powierzchni wody, nie wydobywa jednak z siebie żadnego dźwięku.
Inne symptomy wskazujące na to, że dziecko znajdujące się w wodzie potrzebuje pomocy i może się topić to:

• Cisza - najpierw dzieci beztrosko bawiły się, śmiały i krzyczały, później zamilkły
• Wzrok jest mętny jeżeli oczy są otwarte,
• Oczy mogą być często zamknięte,
• Dziecko utrzymuje pozycję pionową,
• Usta znajdują się na wysokości tafli wody,
• Głowa znajduje się ponad powierzchnią wody,
• Głowa jest odchylona do tyłu, usta otwarte,
• Włosy wpadają do oczu.

Bardzo dużo dzieci topi się w pobliżu rodziców i osób im bliskich. Błędne wyobrażenie o krzyku tonącego, gwałtownych ruchach kończyn, prowadzi często do tragedii i braku pomocy. Dorośli zazwyczaj uważają że są w stanie zapewnić należytą opiekę sobie i swoim pociechom. Wystarczy chwila podczas której rodzic zamiast koncentrować uwagę na dziecku rozmawia przez telefon komórkowy, często odwracając się tyłem do kąpiącego się dziecka. Bardzo ważne zadanie dla rodziców to znajomość udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej oraz zapewnienie dzieciom bezpieczeństwa w postaci wypoczynku nad strzeżonym kąpieliskiem. Zawsze wtedy można liczyć na działania podjęte przez wyszkolonego ratownika.

Opracowanie : Aleksandra Marszalik

Źródło: https://www.sosrodzice.pl/dzieci-tona-w-ciszy-najczesciej-na-oczach-opiekunow/

Koncepcja inteligencji wielorakich została stworzona przez amerykańskiego psychologa Howarda Gardnera. Rodzaje inteligencji podzielił na siedem kategorii: zdolności językowe, zdolności matematyczno-logiczne, zdolności orientacji przestrzennej, zdolności kinestetyczne, zdolności muzyczne, zdolności interpersonalne oraz zdolności wewnątrzpsychiczne.

• Zdolności językowe i matematyczno-logiczne to inaczej inteligencja szkolna, a jej poziom mierzony jest ocenami szkolnymi, wynikami testów wiedzy i umiejętności.
• Zdolności orientacji przestrzennej objawiają się we wrażliwości na kształty, kolory, formy, przestrzeń oraz relacje miedzy nimi, proces ten prowadzi do powstania obrazów, rzeźb, projektów, ubrań, mebli czy fryzur.
• Zdolność kinestetyczna objawia się przy osiągnieciach sportowych, prowadzi do ukierunkowania w zawodach takich jak : sportowcy, kaskaderzy lub ratownicy.
• Zdolności muzyczne przejawiają się w postaci zainteresowaniem śpiewem, tańcem, układem nut, ukierunkowanie w stronę muzyków i kompozytorów.
• Wyróżniające się zdolności interpersonalne przejawiają się w kontaktach miedzy ludzkich, chęć niesienia pomocy i pracy w zespole, w przyszłości jest to nakierowanie na zawody typu terapeuta, przywódca bądź opiekun.
• Inteligencja intrapersonalna nazwana zdolnością wewnątrzpsychiczną objawia się u osób lubiących spędzać czas w samotności, refleksyjnych, interesującym się rozwojem osobistym, wydaje się ona właściwa dla teoretyków, filozofów i liderów duchowych.

W każdym dziecku, nawet tym mniej sprawnym poznawczo, można wskazać rodzaj zdolności, który jest jego mocną stroną. Często jest to związane z zainteresowaniami dziecka, czyli zajęciami i zabawkami jakie sobie sam wybiera. Ważne jest aby nauczyciel i rodzic potrafili odkryć mocne sfery rozwoju dziecka, ponieważ mogą one korzystnie wpłynąć na poziom jego codziennego funkcjonowania. Powinno się wspierać indywidualne zdolności dzieci, tak aby przysłużyły się one uzyskaniu przez dziecko największej sprawności w zakresie uczenia się, samodzielnego działania, znajomości samego siebie, radzenia sobie w sytuacjach praktycznych, codziennych, zdobywania informacji, nawiązywania relacji, poszukiwania wsparcia i pomocy.

Zróżnicowane ujęcie inteligencji pozwala spojrzeć w szerszy sposób na zdolności dziecka oraz na potencjalne możliwości odniesienia przez nie sukcesu w życiu. Takie spojrzenie może okazać się równie dobrym, lub lepszym wyznacznikiem sukcesu życiowego niż standardowe testy inteligencji. Sukces życiowy to nie tylko sława, pieniądze i władza ale raczej poczucie szczęścia, spełnienia i bycia na swoim miejscu w życiu.

Opracowała: Joanna Jelonek

Źródło: Przewodnik Bliżej Przedszkola nr 5.212/2019, pod red. R. Halik, M. Stasińska, M. Majewska, N. Łasocha, A. Czeglik s. 12-13